αὐτίκα δ’ ἀντὶ πυρὸς τεῦξεν κακὸν ἀνθρώποισι
γαίης γὰρ σύμπλασσε περικλυτὸς Ἀμφιγυήεις
παρθένῳ αἰδοίῃ ἴκελον Κρονίδεω διὰ βουλάς
Ευθύς σαν αντιστάθμισμα για τη φωτιά ετοίμασε συμφορά για τους ανθρώπους.
Γιατί από χώμα έπλασε ο ξακουστός Χωλός,
με εντολή του γιου του Κρόνου, ομοίωμα σεβαστής παρθένας.
Θεογονία, στίχοι 570-573, μτφρ. Στ. Γκιργκένης
Σε ένα από τα παλαιότερα και πιο σεβαστά κείμενα της αρχαίας Ελληνικής παράδοσης, ο ποιητής Ησίοδος μοιράζεται μια ιστορία γεμάτη μπερδεμένες λεπτομέρειες. Έχοντας κλέψει το μυστικό της φωτιάς και το έδωσε στην ανθρωπότητα, ο θεός Προμηθέας τιμωρούνταν με ένα δώρο στη μορφή μίας γυναίκας “δημιουργημένη από τη γη”. Έτσι, στην αρχή, ήμασταν εμείς, οι θεοί, η φωτιά και ο πηλός.
Θνητοί, αθάνατοι, και στο μεταξύ, οι κεραμικές τέχνες.
Το καλοκαίρι του 2023, μια ομάδα μαθητών ταξίδεψε στην Ελλάδα για να εξερευνήσει την προέλευση, την ιστορία και τη σύγχρονη χρήση αυτού του πρώτου δώρου των θεών. Για σχεδόν ένα μήνα προσέλαβαν καλλιτέχνες και αρχαιολόγους σε επιδείξεις και συζητήσεις σε στούντιο, γκαλερί, αποθήκες και μουσεία σε όλη την Ελλάδα. Η καθημερινή μελέτη “hands on” αγγείων και άλλων κεραμικών αντικειμένων στις ανασκαφές MSU στην Ίσθμια παρείχε μοναδικές γνώσεις για τις αρχαίες διαδικασίες και τεχνικές. Η σύγχρονη συνεργασία με το Global Arts Studio, μια ακαδημία τεχνών στην κοντινή Κόρινθο, ενθάρρυνε την ανοιχτή εξερεύνηση των δημιουργικών δυνατοτήτων του πηλού.
Τα έργα που εκτίθενται εδώ αντικατοπτρίζουν τη μοναδική εμπειρία κάθε ατόμου σε αυτό το πρόγραμμα, εμπνευσμένα από τη ζωή σε ένα ιστορικό και πολιτιστικά πλούσιο μεσογειακό περιβάλλον. Στη θέση των μιμήσεων τεχνουργημάτων και στυλ του παρελθόντος, κάθε καλλιτέχνης διερευνά τη συνάφεια αυτών των παραδόσεων στη δική του σύγχρονη ζωή. Είναι συναρπαστικό που βλέπουμε τι έχουν κάνει με αυτό το πρώτο δώρο των θεών.
Κάντε κύλιση στην έκθεση ή επιλέξτε έναν καλλιτέχνη από το μενού
ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ;
Emma Borowski
Συνδυασμός χυτευμένων, κατασκευασμένων σε πηνία και κατασκευασμένων με πλάκες λευκών πήλινων αγγείων χαμηλής φωτιάς και πέτρινα αγγεία μεσαίας φωτιάς ριγμένα με τροχό.
Ο χρόνος μου στην Ελλάδα είχε μια δια βίου επίδραση πάνω μου ως άτομο και ως καλλιτέχνης. Ένιωσα μια σύνδεση με τους τρόπους ζωής και αξίες που μου έγιναν αντιληπτές στον Ελληνικό πολιτισμό. Απόλαυσα να μαθαίνω τη γλώσσα και ελπίζω να συνεχίσω να την μαθαίνω. Κατά κάποιον τρόπο, βλέπω την τέχνη ως μια παρόμοια προσπάθεια να μεταφέρω στο κοινό πώς νιώθει ένας καλλιτέχνης και ως θεατής πάντα προσπαθώ να σκεφτώ τι προσπαθεί να πει ο καλλιτέχνης με το κομμάτι του. Πιστεύω πως παρουσιάζει μια όμορφη σχέση η οποία έρχεται με την τέχνη και με ένα τρόπο που μεταδίδει ιδέες σε άλλους, κάνοντας το μια δική του γλώσσα. Αφού βίωσα τον πολιτισμό και την ιστορία της Ελλάδας μέσα από το περιβάλλον, τα μνημεία και τους ανθρώπους, δημιούργησα μια συλλογή με διάφορα πήλινα αγγεία από διαφορετικά είδη πηλού. Επέλεξα ένα πιάτο για να συμβολίσω το σετ με πιάτα, υπάρχουν στήλες με υφή, καθώς και ένα σετ από μικρά ποτηράκια για Μαστίχα: το οποίο είναι ένα Ελληνικό απεριτίφ. Στη συνέχεια έφτιαξα ένα σπειροειδές δοχείο με εσωτερική υφή και χρησιμοποίησα πλάκες για την κατασκευή των άλλων αγγείων μου. Για να δημιουργήσω αυτά τα κομμάτια, προσπάθησα να χρησιμοποιήσω τεχνικές που ήδη γνώριζα, καθώς και μερικές τεχνικές που έμαθα όσο βρισκόμουν στην Ελλάδα. Κάθε ένα από αυτά τα κομμάτια και τεχνικές αντιπροσωπεύουν τα διάφορα συναισθήματα που ένιωθα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού –η λαχτάρα για την επιστροφή σε αυτό το μέρος κάποια μέρα, η μικρές χαρές και η παρηγοριά που βρήκα σε κάποιους από τους ανθρώπους, η ηρεμία που ένιωσα από το περιβάλλον, η ζήλια από την ομάδα της επόμενης χρονιάς, καθώς και έναν αναπάντεχο θυμό.
Η ένταση και η ποικιλία των συναισθημάτων σε αυτό το ταξίδι με άφησαν σε κατάσταση σοκ. Η ενασχόληση με αυτό, ενώ προσπαθούσε μερικές φορές, με βοήθησε να αναπτυχθώ και ένιωσα ότι έμαθα πολλά για εμένα ως άτομο. Για αυτό το πρότζεκτ προσπάθησα να χρησιμοποιήσω αυτή τη διαδικασία δημιουργίας ώστε να με βοηθήσει να δουλέψω με αυτή την ένταση, καθώς είναι κάτι με το οποίο δυσκολεύομαι. Ελπίζω πάντα να συνεχίζω να μαθαίνω. Ευχαριστώ που παρακολουθήσατε το έργο μου και που αλληλεπιδράσατε μαζί του.
ΤΥΛΙΓΜΕΝΗ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ
Julia Egbert
Κόκκινα πέτρινα αγγεία, μεσαίας φωτιάς από την Ελλάδα: υπέρκαυση
Την περίοδο που βρισκόμουν στην Ελλάδα, είχα την ευκαιρία να δημιουργήσω πράγματα από Ελληνικό πηλό. Έριξα στον τροχό ένα αγγείο και το γυάλισα, και έπλασα δύο μισά από έναν αχινό, καθώς και μία πεταλούδα πάνω σε ένα λουλούδι, προορισμένα να είναι μία θυμιατοθήκη. Ήταν επίπονη και χρονοβόρα η κατασκευή τους, αλλά βρήκα χαρά και ανάπαυση από το άγχος της ζωής σε μια ξένη χώρα ενώ τα έφτιαχνα. Αυτά τα αντικείμενα δεν μπορούσαν να ψηθούν στη Ελλάδα, οπότε έπρεπε να ταξιδέψουν μαζί μου πίσω στο Μίσιγκαν. Ήταν πακεταρισμένα σε μια απλή σακούλα με πετσέτες, πεταμένα στην κοιλιά του αεροπλάνου για μια εντεκάωρη πτήση, έφυγε και μπήκε σε ένα Uber για να μείνει σε ένα διαβόητα κακόφημο ξενοδοχείο στο Τορόντο, χωμένο στο λεωφορείο για 6 ώρες δρόμο πέρα από τα σύνορα, και επιτέλους 2 ώρες δρόμο πίσω στο East Lansing. Από θαύμα, επιβίωσαν το ταξίδι σχεδόν αλώβητα.
Μετά την άφιξη στο MSU, πλάστηκαν, γυαλίστηκαν και ψήθηκαν στον κώνο 6 μόνο για να γίνουν ότι βλέπετε τώρα. Ωστόσο, ήταν παράξενα όμορφα σαν ένα λιωμένο σύνολο από όλες τις εμπειρίες μου στην Ελλάδα και γενικά τη περιπέτεια του να βρίσκεσαι στο εξωτερικό.
ΟΙ ΠΛΑΤΙΕΣ ΠΕΤΡΕΣ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ
Nahom Ghebredngl
Σύρμα, ξύλο, χαρτί, γύψος, ακρυλικό, πλακοειδής πρεσσαριστή πέτρα μεσαίας φωτιάς
Στέκομαι στα πλατιά πέτρινα σκαλιά της Ιεράς Οδού και κοιτάω ψηλά να δω αυτό που κάποτε ήταν ο ναός του Απόλλωνα. Σε μια απότομη πλαγιά, κοντά στην κορυφή του Παρνασσού, κάποτε ήταν ένα αρχαίο μέρος λατρείας , μαντείας, κοινωνικών συγκεντρώσεων και πολιτικών ελιγμών. Τοποθετημένα στην πλαγιά βρίσκονται χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας και γενιών ανθρώπων πριν από εμένα.
Κοιτάζοντας μακριά, κοιτάζω σε μία βαθιά κοιλάδα γεμάτη με κυπαρίσσια, ελικοειδή ποτάμια και μικρούς επαρχιακούς δρόμους. Ακόμη πιο μακριά και εκτός του ορατού μου πεδίου βρίσκεται ο Κορινθιακός Κόλπος.
Η Ελλάδα είναι γεμάτη με τέτοια μέρη, με αρχαία ερείπια που τοποθετούνται ανάμεσα σε απόκρημνα βουνά και σε καταγάλανη θάλασσα. Ανάμεσα σε αυτά τα πράγματα. Ανάμεσα στα σημάδια της βαθιάς ανθρώπινης ιστορίας και των τοπίων που σου κόβουν την ανάσα, δεν μπορώ παρά να νιώθω μικρός, εύθραυστος και προσωρινός. Ξαφνικά ο κόσμος άνοιξε και αισθάνομαι μέρος ενός κόσμου υπερβολικά μεγάλου για να μπορέσω να τον κατανοήσω –πρέπει να βρω καταφύγιο από αυτό το συναίσθημα και να χτίσω έναν σκοπό που, μπροστά από αυτή την ελάχιστα κατανοητή απεραντοσύνη , δεν θα με εξοργίζει με την απραξία του.
Από αυτό τον φόβο, βρήκα καταφύγιο στην οικογένεια και στους φίλους μου, και μετά αναζήτησα ηρεμία και το νόημα αυτής της δουλειάς. Έτσι επέλεξα να σκαλίσω τη θέση μου στην πλαγιά. Πως απαιτώ τη ζωή από τον πλατύ θάνατο. Ψάχνοντας τις καμπύλες και ανωμαλίες. Στα χρώματα και τις υφές.
Ελπίζω να συνεχίζω να αναζητώ, μέχρι να τελειώσει ο χρόνος μου εδώ.
ΙΕΡΟΙ ΧΩΡΟΙ
Christi Lopez
Πρεσαριστό καλούπι, τελειωμένο σε τροχό, πηλός από πέτρα μεσαίας φωτιάς
Η Ελλάδα έχει άφθονους ιερούς χώρους. Όπου και αν κοιτάξεις , μπορείς να βρεις στοιχεία από τον πλούσιο πολιτισμό και από τις βαθιές ρίζες της ιστορίας να γιορτάζονται σε όλο τον κόσμο. Αλλά τι κάνει έναν χώρο ιερό;
Προσωπικά, δεν είναι μόνο το τι έχουν κάνει οι άνθρωποι στη γη. Σίγουρα, τα ερείπια από τους αρχαίους ναούς και τα αντικείμενα που φτάνουν στα βάθη του χρόνου, υποδεικνύουν έναν ιερό χώρο. Αλλά είναι η σύνδεση που νιώθω με έναν χώρο, η οποία τον καθιστά ιερό. Στην Ελλάδα βρήκα τους δικούς μου ιερούς χώρους σε ήσυχες στιγμές… παρακολουθώντας την ανατολή του ηλίου καθώς επέπλεα στο Αιγαίο πέλαγος, νιώθοντας τον αέρα στο δέρμα μου καθώς σκαρφάλωνα την Ακροκόρινθο, νιώθοντας τις πέτρες κάτω από τα πόδια μου καθώς περπατούσα τα μονοπάτια στους Δελφούς. Όλες αυτές οι στιγμές άγγιξαν την ψυχή μου.
Για εμένα, δουλεύοντας με πηλό προσφέρει μια παρόμοια ιερή εμπειρία. Υπάρχει κάτι στο να διαμορφώνεις και να μετατοπίζεις τον πηλό το οποίο είναι θεραπευτικό. Το να βλέπεις τα κομμάτια του πηλού να μετασχηματίζονται μέσω του ψησίματος και μετά πάλι μέσω του βερνικώματος , όλο χωρίς κανένα έλεγχο πάνω στο τελικό αποτέλεσμα είναι απελευθερωτικό.
Τα κομμάτια που εκτίθενται εδώ συνδυάζουν την αίσθηση των δικών μου ιερών χώρων στην Ελλάδα με την ιερή εμπειρία του να δουλεύεις με τον πηλό. Και τα δύο μου έφεραν ηρεμία και γαλήνη, και ελπίζω να φέρουν και σε εσάς το ίδιο.
ΤΑΦΡΟΣ 23
Morgan Manuszak
Φτιαγμένο σε καλούπι, χειροποίητο φινίρισμα, πηλός από πέτρα μεσαίας φωτιάς, ακρυλική βαφή
Σαν κάποιος που σπουδάζει αρχαιολογία, η συμμετοχή στη κατασκευή των κεραμικών ήταν μια εμπειρία που μου άνοιξε τα μάτια. Τα πράγματα που διδάχθηκα για το πώς να αναλύω την κεραμική, μόλις ξεκίνησα να δουλεύω με πηλό, πετάχτηκαν από το παράθυρο. Ήταν σαν ο κόσμος να έγινε από ασπρόμαυρος σε τεχνικόλορ.
Αυτός ο κορμός δουλειάς είναι ταυτόχρονα ένας αντικατοπτρισμός από τις εμπειρίες μου στην Ελλάδα καθώς και μια εξέταση των αρχαιολογικών συλλογών από λυχνάρια που βλέπουμε στο πεδίο. Κατά την αρχαιότητα, το σχήμα και η διακόσμηση των λυχναριών άλλαζε συχνά, και ως εκ τούτου είναι βασικοί δείκτες των χρονικών περιόδων, όπως της αποκαλύπτουμε. Αλλά ως προσφορές και τελετουργικά αντικείμενα στον αρχαίο κόσμο, λειτουργούσαν επίσης σαν καλλιτεχνικά δημιουργημένα σύμβολα μεγάλης σημασίας για αυτούς που τα αφιέρωναν.
Τα λυχνάρια που δημιούργησα αντιπροσωπεύουν παρόμοιες, αλλά πιο προσωπικές, αλλαγές που πήραν μέρος κατά τη διάρκεια παραμονής μου στην Ελλάδα. Βλέπω τον εαυτό μου σε κάθε ένα από αυτά τα λυχνάρια, ειδικά καθώς εξερευνώ την έννοια του τι σημαίνει να θυσιάζει κάποιος τον χρόνο του ή ενέργεια για το γενικότερο καλό μίας συλλογικότητας. Τα ίδια τα αγγεία εξερευνούν τα παραδοσιακά μέσα μεταφοράς και διατήρησης του φωτός, και το τι σημαίνει όταν μεταφέρεται σε ένα προσωπικό θέμα. Χρησιμοποιώντας παραδοσιακά μοτίβα και τεχνικές, ελπίζω να αποτυπώσω την σύνδεση μου με το παρελθόν καθώς, παράλληλα να δείξω πως διατήρησα την εσωτερική μου φλόγα κατά την διάρκεια αυτού του ταξιδιού.
ΕΝΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΚΑΚΟ
Ally Miscikoski
Χειροποίητο λευκός πηλός χαμηλής φωτιάς
Όσο βρισκόμουν στη Ελλάδα, έδειξα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις αρχαίες αναπαραστάσεις στη τέχνη και τη μυθολογία. Από τις Αμαζόνες και τον Θησέα, την καταγωγή της Αθηνάς, τον Άδη και την Περσεφόνη και ο κατάλογος συνεχίζεται. Αλλά ο μύθος με τις Γοργόνες μου κίνησε περισσότερο το ενδιαφέρον.
Αρχικά είναι η ιστορία της Μέδουσας: βιασμένη από τον Ποσειδώνα, κατηγορήθηκε και έγινε ένα τέρας από τη θεά Αθηνά, και αργότερα αποκεφαλίστηκε από των «ηρωικό» Περσέα. Ωστόσο, αυτός ο βάναυσος μύθος που θεωρείται, παραδόξως, κανονικός δεν είναι η μόνη ιστορία. Υπάρχει ένας Ελληνικός μύθος που υποστηρίζει ότι το αίμα που λαμβάνεται από τη δεξιά πλευρά μίας γοργόνας μπορούσε να αναστήσει τους νεκρούς, όμως το αίμα από την αριστερή πλευρά ήταν ένα άμεσα θανατηφόρο δηλητήριο. Και στην αρχαία Ελληνική αρχιτεκτονική τα Γοργόνεια ήταν διακοσμητικά μοτίβα που χρησιμοποιούνταν ως προστασία από τις δυνάμεις του κακού. Ωστόσο, οι Γοργόνες παρουσιάζονται από μόνες τους ως κακές από τη φύση τους. Αυτή η αντίφαση μου φαίνεται ως αντανάκλαση της άποψης της κοινωνίας, για τις γυναίκες ως αναγκαίο κακό, σε όλη την ιστορία. Παραφράζοντας τον αρχαίο Έλληνα συγγραφέα Ησίοδο, «το μόνο πράγμα χειρότερο από μία γυναίκα είναι να μην έχει γιό.»
Έχουμε την απαίτηση η γυναίκες να είναι αγνές, να φροντίζουν τα σπίτια μας, να μεγαλώνουν τα παιδιά μας, και να είναι πηγή και αντικείμενο αγάπης. Ωστόσο, παρουσιάζονται ως απρόβλεπτες, δολοπλόκοι, κουτσομπόλες, εύκολα διαφθορείς, εξωγήινες και εγωίστριες. Είναι ανίκανες και ανάξιες ανεξαρτησίας. Είναι μια παράξενη και κακιά πράξη εξισορρόπησης μεταξύ της εκπροσώπησης και προσδοκίας της μισής ανθρωπότητας, και προσπαθώντας να αντιληφθώ αυτή την ιδέα ως γυναίκα ήταν διαφωτιστικό.
Ήθελα να χτίσω μια εικόνα αυτών τον ιδεών για το τι πρέπει να είναι οι γυναίκες και το τι είναι οι γυναίκες μέσα από αυτόν τον διαστρεβλωμένο φακό της ιστορίας: απαραίτητες να συνεχίσουν το όνομα της οικογένειας, ανεκτές όταν ελέγχονται και υπάκουες, και κακές σε αντίθετη περίπτωση.
ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ, ΤΡΑΒΗΜΑ, ΑΛΛΑΓΗ
Marissa Rubaiai
Πλακάκια, λαδομπογιά, ξύλο
Κατά τη διάρκεια του περασμένου χρόνου στη ζωή μου ένιωθα αποσυνδεδεμένη με τον εαυτό μου λόγω τραυμάτων που προκλήθηκαν από κοντινούς συγγενής. Χρησιμοποίησα το ταξίδι μου στη Ελλάδα ως έναν τρόπο να ξαναχτίσω τον εαυτό μου και να αφήσω τον πόνο που κουβαλούσα. Δεν εμπνεύστηκα μόνο από τη φύση, τα έργα, την ιστορία, αλλά ο καλλιτέχνης Πάνος Βαλσαμάκης, που επισκεφτήκαμε, ξεχώρισε περισσότερο. Τα έργα του από πλακάκια ήταν σαν κομμάτια παζλ που ταιριάζουν ομοιόμορφα μεταξύ τους. Το οποίο, αντίθετα, με έκανε να σκεφτώ πίσω στα πολλά πράγματα από τον αρχαίο κόσμο, το πως σπάνε , και ξανά συναρμολογούνται από παλιά και θρυμματισμένα κομμάτια. Ένωσα αυτές τις 2 εμπνεύσεις για να μιλήσω για το θεραπευτικό ταξίδι που περνούσα. Χρησιμοποιώντας ένα οργανικό σχήμα, αντιθέτως με τα πλακάκια του Πάνου, μου επέτρεψε να πλαισιώσω το άτομο σε ένα απομονωμένο σχήμα που περιορίζει και εστιάζει την κίνηση. Τα πλακάκια είναι σύμβολα του εσωτερικού σπασίματος, και της εξόδου από μία περίοδο που είχα κολλήσει. Είναι ανθεκτικά μόνα τους, αλλά έχουν περισσότερη δύναμη όταν είναι συναρμολογημένα μεταξύ τους. Αυτά τα κομμάτια είναι αναγκασμένα να λειτουργήσουν ως ένα στρώμα δέρματος που σπάει. Πιστεύω οι άνθρωποι είναι συναρμολογημένοι σε κομμάτια που μετατοπίζονται καθώς αλλάζουμε. Προηγουμένως, ένιωθα σαν να ήθελα να σκίσω το δέρμα μου ώστε να θεραπευτώ και να γίνω κάποιο καινούργιο άτομο. Στην πραγματικότητα, μπορούμε απλά να αλλάξουμε τα κομμάτια μας, να προσθέσουμε καινούργια, να αφήσουμε τα παλιά, τα βαριά και να τα ξαναχτίσουμε με ένα τρόπο που ταιριάζει καλύτερα. Αυτή η διαδικασία είναι υπερβολικά επίπονη και απομονωτική. Ένα αίσθημα που επέμεινα κατά την παραμονή μου στην Ελλάδα.
ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ
Mackenzie Sheehan-D’arrigo
Κόκκινος πηλός από χαρτί, μέταλλο, ακρυλικό
Με συναρπάζει το γεγονός ότι αντικείμενα που χειρίστηκαν και δουλεύτηκαν από χέρια πριν από 5000 χρόνια υπάρχουν μέχρι σήμερα. Σε ένα μέρος με ιστορία τόσο πλούσια όσο η Ελλάδα και κρατώντας στα χέρια μου κεραμικά χιλιετιών, είναι εύκολο να νιώσεις πως χάνεσαι μέσα στο μεγαλείο όλων αυτών. Παρόλα αυτά, με ιντριγκάρει εξίσου αυτό που δεν υπάρχει πλέον και αυτό που πρόκειται να εξαφανιστεί. Με ελκύουν οι πιο μικρές λεπτομέρειες –οι υφές, οι επεξεργασίες της επιφάνειας, και οι επιγραφές των αρχαιολογικών έργων τους τοίχους των ναών μέχρι τα αγγεία από πηλό. Η χρήση του χάρτινου πηλού μου επιτρέπει να θυμάμαι αυτή τη διαδικασία γήρανσης, γιατί ενώ παρέχει επιπλέον δύναμη στην κατασκευή καθώς διαπλέκεται μεταξύ τους, οι ίνες του χαρτιού κάνουν τον ψημένο πηλό εξαιρετικά εύθραυστο μετά το κάψιμο του χαρτιού. Αυτό το κομμάτι διαθέτει λεπτεπίλεπτες συνδεδεμένες σπείρες που πιέζονται σε μοτίβα εμπνευσμένα από τοίχους κάστρων που καταρρέουν, φανταστικές σιλουέτες της αρχαίας Ελληνικής αρχιτεκτονικής, και ό,τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια. Κατασκευάζοντας τους περίπλοκα σχεδιασμένους τοίχους, αναπολώ την περίοδο που ταξίδευα σε άγνωστα για μένα εδάφη, που συνήθως περιλαμβάνουν και τον ίδιο μου τον εαυτό. Οι αρχαιολόγοι επίσης, έρχονται αντιμέτωποι με την ιδέα ότι πάντα θα υπάρχουν άγνωστα πράγματα και ότι ο χρόνος θα διαβρώνει ό,τι κάποτε ανθούσε, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να ανακατασκευάσουν και να αναδιαμορφώσουν με κάθε νέο κομμάτι γνώσης που αποκτούν.
ΑΝΟΙΞΟΥ
Liz Vadella
Τροχήλατο, αλλοιωμένο αγγείο από πηλό μεσαίας φωτιάς
Δυσκολεύτηκα να ταιριάξω με τους άλλους όλη μου τη ζωή. Το να μαθαίνεις κοινωνικά συναισθήματα, δεν μου έρχεται φυσικά και το να βρίσκομαι σε ένα κοινωνικό περιβάλλον προσθέτει δυσκολία στην αλληλεπίδραση.
Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες που πρέπει να λάβω υπόψη μου, οπότε όταν πιάνω τον εαυτό μου να είναι σιωπηλός, φοβάμαι μην πω το λάθος πράγμα. Στο πρώτο μισό του ταξιδιού μου στη Ελλάδα, ένιωσα τον εαυτό μου να εξαφανίζεται. Δεν είναι εύκολο όταν οι άνθρωποι γύρω μου φαίνεται να τα πηγαίνουν τόσο καλά και όταν λέω κάτι φαίνεται να βγαίνει λάθος. Έχω τόσα πολλά να μοιραστώ με τους άλλους, αλλά τρομάζω τον εαυτό μου και σιωπώ μέχρι να γίνω κάποια που δεν θα ήθελα να έχω δίπλα μου. Σε κάποιο σημείο, άρχισα να αναρωτιέμαι αν ήξερα καν ποια είμαι. Αυτό με έκανε να θέλω να φωνάξω.
Αλλά τότε, μια μέρα καθόμουν στην ακτή του Αιγαίου πελάγους με το κεφάλι στα χέρια, όταν κάποιος από την ομάδα με είδε πραγματικά για πρώτη φορά. Σε μια δύσκολη κατάσταση, ήταν εκεί για να με ρωτήσει πως ήμουν και να μου δώσει χώρο να είμαι ο εαυτός μου. Δεν ήξερα καν πόσο το χρειαζόμουν αυτό.
Θέλω να έχω ουσιαστικές , αυθεντικές σχέσεις. Θέλω οι άνθρωποι να με εμπιστεύονται αρκετά για να είναι ο εαυτός τους όταν είναι μαζί μου, αλλά συνειδητοποίησα σε αυτό το ταξίδι ότι αυτό ξεκινά από εμένα.
Για να συνδεθούμε με τους άλλους πρέπει πρώτα να ανοιχτούμε.
ΤΕΛΙΚΟ POST-QUEM
Megan Weaver
Πλέξιγκλας, άμμος, ξύλο, πέτρα, στάχτες από ξύλο, χειροποίητες και στον τροχό πήλινες στιγμές
Αυτό το έργο συνδυάζει τρεις στιγμές έμπνευσης.
Πρώτον, Καθ΄όλη τη διάρκεια της παραμονής μου στην Ελλάδα, με έλκυαν οι προσφορές προς τη θεά Δήμητρα. Κάθε μουσείο που επισκεφτήκαμε είχε ένα πλήθος από μικροσκοπικά ζώα, αγγεία, γυναικείες μορφές και τρόφιμα φτιαγμένα από πηλό, ξύλο και πέτρα. Συχνά σκεφτόμουνα, πως ήταν αυτά τα αντικείμενα συνδεδεμένα με τη θεά; Ίσως ήταν σημαντικά για τη ζωή της, αλλά η ποικιλία αυτόν των αντικειμένων υποδηλώνει ότι είχαν ένα βαθύτερο νόημα στη ζωή των ακολούθων της. Έτσι στο στούντιο, ανακάλυψα πως και εγώ ήθελα να φτιάξω αντικείμενα που ήταν σημαντικά για την ιστορία της ζωής μου. Κάθε μινιατούρα, αντιπροσωπεύει μία διαφορετική ανάμνηση, κάποιες τραυματικές, κάποιες νοσταλγικές, αλλά όλες σημαντικές στην ιστορία μου.
Δεύτερον, άρχισα να αποκτώ ενδιαφέρον στον τρόπο που τα πράγματα θάβονται, ακόμη και σε μία πολυσύχναστη πόλη όπως η Αθήνα. Εκεί συναντήσαμε μια εκκλησία Βυζαντινής περιόδου που βρισκόταν σε ένα οικόπεδο αρκετά μέτρα κάτω από το σύγχρονο επίπεδο του εδάφους. Καθώς η εκκλησία έμενε στάσιμη , η πόλη συνέχισε να μεγαλώνει γύρω της. Στους αρχαιολογικούς χώρους, αυτά τα στρώματα γίνονται ακόμη πιο εμφανή, κάθε ένα από αυτά αποτελεί μια διαφορετική εποχή. Στο έργο μου, κάθε τύπος άμμου αντιπροσωπεύει μια διαφορετική περίοδο της ζωής μου. Η άμμος διατηρεί τα αντικείμενα και παράλληλα τα κάνει αόρατα. Ακριβώς σαν την παιδική ηλικία, τα αντικείμενα είναι ακόμη προσβάσιμα αν σκάψεις αρκετά βαθιά.
Τρίτον, παρατήρησα ότι στην άκρη των δρόμων στην Ελλάδα υπάρχουν αυτές οι όμορφες κατασκευές μεγέθους γραμματοκιβωτίου, που έχουν σχήμα εκκλησίας. Συχνά αποτελούν μέρη απώλειας ή σωτηρίας από θαύμα, αυτές οι κατασκευές είναι το ισοδύναμο με τους σταυρούς στην άκρη του δρόμου. Συχνά έχουν πλευρές από διαφανές γυαλί και μία πόρτα στο μπροστινό μέρος. Μέσα σε αυτά τα κουτιά υπάρχουν εικόνες από αγίους, προσφορές και κεριά. Στεγάζουν και προστατεύουν κάτι πολύτιμο στην ανάμνηση κάποιου. Αυτά έγιναν η έμπνευση για το δοχείο μου. Το κουτί μου δημιουργήθηκε σε ανάμνηση των προηγουμένων εαυτών μου και των αναμνήσεων που δημιούργησαν. Εαυτοί από το παρελθόν μου που δεν θα ξαναγίνω ποτέ. Με κάθε στρώμα άμμου, αφήνω πίσω μου αυτές τις εποχές της ζωής μου.
Ευχαριστούμε τα ακόλουθα άτομα και προγράμματα για την υποστήριξή τους σε αυτήν την εμπειρία σπουδών στο εξωτερικό και την έκθεση που προέκυψε.
MSU College of Arts and Letters
Department of Art, Art History and Design
MSU Excavations at Isthmia
Ceramics Center / Manolis Drilierakis
Global Arts Studio / Sokrates Lambropoulos
Jasper Ceramics
Mirella Studios / Anastasia Petikidis
Mon Coin Studio / Eleonore Trenado
Pink Dolphin Studios / Rania Totsika
Pylos Studio / Aris Sichlimiris
Valsamakis Ceramics / Panos Valsamakis
Ioanna Damanaki
Tani Hartmann
Ulrike Krotscheck
Giannis Mamoutzis
Sarah McLean
Allison Miller
Elpida Ntriva
Walt Peebles
Angeliki Stamataki
Jacquelynn Sullivan Gould
Anthi Theodorou
Daniel Trego
Ioulia Tzonou